دانشمندان در فرانسه بر روی ایده منحصربفرد مدارهای الکترونیکی کار می کنند که به طور خودکار می توانند خود را تعمیر و احیا کنند پیش به این نتیجه رسیده اند که اگر مدارهای الکترونیکی این قابلیت را داشته باشند که به طور خودکار گذرگاههای رسانایی درون خود را دوباره احیا کنند، آنگاه این امکان فراهم می شود که ریزتراشه ها در بسیاری از مدارها از بالاترین سطح ممکن عملکرد برخوردار باشند. آنها در این زمینه به روباتها اشاره می کنند.
به عقیده دانشمندانی که در این حوزه فعالیت می کنند، روباتهایی که با تکیه بر مدارهای الکترونیکی خودکار تعمیر شونده ساخته شوند کارایی و دوام قابل توجهی خواهند داشت به طوریکه در صورت بروز هرگونه نقصی در سیستم مداری، به راحتی احیا شده و وظایف خود را از سر می گیرند.
دانشمندانی که در انستیتو پلی تکنیک فدرال لوزان سوییس بر روی این ایده کار می کنند امیدوارند تا در سالهای آینده و با الگوبرداری از این فناوری جدید وارد دنیای اتمی شده و از آن در جزئی ترین ساختارها استفاده کنند.
قلب تپنده این فناوری جدید در استفاده از موادی موسوم به “فروالکتریک” است که با هدف تولید گذرگاههای رسانای قابل انعطاف توسط دانشمندان این انستیتو دستکاری شده است.
محققان از قابلیت های مهم این نگرش جدید به مواردی همچون ادامه عملکرد دستگاهها نظیر روباتهای امداد و نجات یا سیستم های کنترلی نصب شده در مناطق حساس و خطرناک نظیر نیروگاههای هسته ای اشاره می کنند که در صورت بروز نقص فنی در بخشی از مدارهای درونی، باز هم می توانند به فعالیت خود ادامه دهند.
دانشمندان فرانسوی در این پروژه جدید از فرآیندهای درونی مغز در تولید سیناپسها یا همان ارتباطات درون مغزی که همواره در حال تولید مجدد هستند الگوبرداری می کنند.
آنها امیدوارند که در آینده بتوانند از این طریق هوش مصنوعی را نیز به واقعیت کاربردی کنند آن هم به دور از نگرانی های موجود درخصوص از کنترل خارج شدن
عکس بالا و پایین کامپیوتری در نیوزلند است که کارش محاسبه احتمالات شرط‌بندی و نتایج مالی شرط بندی در میدان‌‌های اسب‌دوانی نیوزلند بود. این کامپیوتر رو جرج جولیوس در ۱۹۱۳ در آوکلند نصب کرد.اندازه این کامپیوتر اندازه یک سالن بزرگه و وزنه‌های آهنی که به پایین فشار می‌یارن نیروی کارش رو تامین می‌کنن. هر فروشنده بلیت شرط بندی که در اتاقکش نشسته به ازای هر اسب یک اهرم داره که سیمی اون رو به سیلندر مرتبط در این اتاق می‌کنه و در نهایت وقتی بعد از هر شرط در هر باجه هر نفر اهرم مربوط به هر اسب رو فشار بده، این ماشین با استفاده از این ۹۰۰ کابل و استوانه‌هاش و وزنه‌ها می‌تونه بدونه روی هر اسب دقیقا چند بار شرط بسته شده و به این طریق نسبت برد و باخت و میزان برد و باخت هر نفر به ازای هر اسب رو حساب کنه و نمایش بده.
سازنده این دستگاه یعنی جولیوس یک مهندس مکانیک بود که توی راه‌آهن کار می‌کرد و با مرسوم‌شدن این شکل از محاسبه شرط بندی روی اسب مبتنی بر میزان شرط بندی روی هر اسب، شروع به طراحی و ساخت این ماشین کرد تا کارمندهای قبلی که شغلشون انجام این محاسبات بود رو از میدون به در کنه.این دستگاه پنج سال کار کرد و بعد توسط یک دستگاه ماشین حساب بهینه‌تر (و حوصله سربرتر) الکترومکانیکی جایگزین شد. اون ماشین‌حساب الکترومکانیکی بعد از تست در نیوزلند به میدون‌های اسب‌دوانی بسیاری فروخته شد و تا پنجاه سال شرکتش رو چرخوند.
